Sam, 12 jaar

Aan de andere kant van ons huis stond een boerderij met varkens.

Nieuwsgierig vroegen wij of wij daar mochten kijken en dit vond de boer geen probleem.

Binnen lagen allemaal varkens in kleine hokjes met biggetjes naast hen.

Mij viel gelijk op dat de moeders niet veel meer konden doen dan liggen of staan. 

Tussen de moeder en de biggetjes was een hek zodat de moeder niet op de biggetjes ging liggen.

Zij lag daar op een rooster en de biggetjes liepen op een betonnen vloer.

Natuurlijk was het leuk om een biggetje vast te houden.

Ik dacht er niet over na wat er later met dit biggetje zou gaan gebeuren.

Tot op een dag ik de varkens hoorde gillen, het gillen klonk vreselijk en ik rende naar buiten om samen met mijn zusje te gaan kijken.

Daar zagen wij de vrachtwagen.

Een aantal mannen stonden met stokken en gaven de varkens steeds een por in hun lichaam.

Het waren stroomstokken en bij elke aanraking gilde de varkens het uit van de pijn en angst.

Ik vergeet nooit meer hoeveel verdriet ik voelde, ik begreep niet waarom zij dat deden, nu weet ik dat dat de dieren naar de slacht gingen.

Met veel te veel varkens op elkaar gepropt werd de klep van de vrachtwagen gesloten en op de parkeerplaats neergezet.

Daar moesten zij nog uren lang wachten tot zij verder zouden rijden.

In de volle zon stonden zij daar en ik voelde mij zo boos.

 

Thuis zorgen wij voor dieren die slecht behandeld zijn en ik zie regelmatig hoe mensen met dieren omgaan en wij moeten ook dieren laten inslapen omdat wij hen niet meer kunnen helpen.

Mijn moeder begraaft de dieren dan.

Wij hebben geleerd dat je een dier met respect moet behandelen en daar hoort ook bij dat de dieren een mooi plekje krijgen.

Maar met de varkens gaat dit anders.

Ik heb gezien  dat zij gewoon naast de vuilnisbak liggen in een plas water.

Ik  heb een dood varken samen met een biggetje gezien.

Ik stel mij voor dat het biggetje nooit groot zal worden en zal weten hoe leuk het kan zijn om buiten te spelen.

Ik vraag mij af of de mama verdrietig is dat haar kleintje dood is.

Maar ook denk ik aan de andere biggetjes daar binnen, misschien zijn zij nu hun moeder kwijt.

Zij ligt daar nu als vuilnis op de grond en misschien zoeken de kleintjes naar haar.

Ik zou heel verdrietig zijn als mijn moeder er niet meer zou zijn.

Als ik dan bij de winkel ben en ik zie al dat vlees dan bedenk ik mij dat daar een moeder ligt, een mama van kleintjes die allemaal in vreselijke kleine hokjes hebben geleefd.

Mensen eten hen ook nog op, denken niet na over het verdriet die deze dieren hebben.

Zij denken dat dieren geen gevoel hebben omdat dieren niet kunnen praten.

Maar als je goed luistert kun je hen verstaan, ik heb gehoord dat zij verdrietig en bang zijn.

Mensen verstaan elkaar ook niet als zij een andere taal spreken maar daarom wil dit niet zeggen dat iemand dan geen gevoelens heeft.

Waarom zouden dieren dus geen gevoelens hebben en mensen wel ?

Ik wens dat mensen deze kerst een dagje geen vlees eten, gewoon een dagje denken aan de dieren die elke dag weer doodgemaakt worden of naast een vuilnisbak worden weggegooid als oud vuil.

Ik weet dat ik niet veel kan doen om de dieren te helpen maar ik probeer het tenminste.

Want ik kan niet vergeten hoe zij daar lag met het kindje naast haar.

Contact

info@vredesdienst.nl

Postbus 94724
1090 GS  Amsterdam

Volg ons