Eerdere toespraken

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Video

Eerst even dit. De Veluwezoom, ergens in de buurt van de Posbank. We maakten onze maandelijkse, altijd weer verrassende wandeling van Dieren naar Velp. Halverwege het smalle pad tussen de hier en daar nog bloeiende heide, stonden we even stil bij de majestueuze eik die ons de vorige keer tijdens een regenbui royaal onderdak bood. Zo’n boom wordt een vriend, zo’n boom groet je.

Vanwege al het dierenleed dat veroorzaakt is voor de kerstmaaltijd, is Kerst voor mij geen fijne tijd. Ogen sluiten gaat moeilijk, als je weet hoe de kalkoenen, kippen en konijnen die op het bord terecht komen, geleden hebben. Kerst is een vredesfeest dat een bloederige moordpartij veroorzaakt.

We leven in een raar land:  aan de ene kant worden mensen het steeds meer zat hoe er met dieren omgesprongen wordt. Dat zie je onder andere terug in steeds meer mensen die steeds minder dierlijke producten eten, en de continue grote meerderheden in opiniepeilingen die zeggen dat men niet wil dat dieren lijden of mishandeld worden.

Vorig jaar stond ik hier ook. En ik vind het verschrikkelijk dat ik hier weer sta. Ik wil hier niet zijn. Ik wil geen Vredesdienst voor dieren.

Ik ben Lynn, ik ben 12 jaar ik zet me in voor de dieren omdat ik vind dat iedereen dezelfde rechten heeft. Dieren tellen evengoed mee als mensen, ik doe ook vaak mee aan acties tegen de vlees en zuivel industrie, sommige mensen reageren positief, anderen negatief, maar juist de mensen die veel negatiefs te zeggen hebben voelen zich het meest schuldig.

Hoi Ik ben Tess, ik ben 10 jaar en veganist. Ik zet me graag in voor de dieren omdat ik vind dat er geen verschil zit tussen mens en dier. Ze hebben beide gevoel en emoties.

Ook al ben ik soms best een prater; ik ben niet een echte spreker - mijn inzet voor de dieren doe ik het liefst zoals met organiseren van acties en campagnes op de achtergrond - het gaat immers niet om mij maar om de dieren ... Gewoonlijk staat mijn man Geoffrey Deckers hier namens stichting Een DIER Een VRIEND.

Galápagos –

Moegespeeld,

zwaar van leven,

liggen drie jonge zeeleeuwen

te slapen op de rotsen,

‘Wat mij bij dierenbeschermers zo irriteert’, zei iemand na een lezing over dierenrechten tegen me, en het was niet voor het eerst dat ik dit hoorde en jullie herkennen het vast wel: ‘die morele superioriteit van jullie. Alsof jullie betere mensen waren, halve heiligen omdat jullie voor dieren opkomen.’

Hij is het licht vergeten
en het gras vergeten
en al die kleine levende kevertjes
en de smaak van water en het waaien

Nog drie dagen en het is het weer kerstmis. De slachthuizen hebben overuren gedraaid. Want dit feest wat een vredesfeest hoort te zijn is bizar genoeg een feest waar extra veel dieren voor worden vermoord. Voor velen van ons is dit daarom een moeilijke tijd waarin je veel afstand voelt ten opzichte van je medemens die kerstmis viert met kalkoen, konijn of kip op zijn bord. Ik hoop dat we vanavond uit deze Vredesdienst voor dieren kracht kunnen putten om nog sterker voor de dieren op te komen en zo nog meer voor hen kunnen doen.

“Niet wegkijken bij het leed van dieren dat op allerlei manieren bij ons binnenkomt op computer, smartphone of tablet valt niet mee. Wegkijken en net doen alsof ik het niet gezien heb, al die lijdende zielen, dieren in paniek, pure doodsangst en dan die onmensen die onschuldige dieren dit aandoen. Die tronies vol haat, lust of wreedheid, ik wil het eigenlijk niet meer zien. Maar tegenwoordig begint de dag met een stroom aan wereldwijd verzamelde gruwelijkheden in beeld, berichten en video’s.

Meer dan eens heb ik ‘het Credo’ in mijn jeugd in de kerk meegezongen. Samenzang, wierook, brandende kaarsen, de magie van een mis in het Latijn: de roes die het hele ritueel met zich meebracht bereikte in de nachtmis een hoogtepunt. De vredige kerststal vormde een schril contrast met de omringende staties van de kruisweg, pure horror immers, maar al werd er in het Credo gezongen: Crucifixus etiam pro nobis - Hij werd voor ons gekruisigd - wie lette daar nog op?

Bijna Kerstmis en om voor mij volstrekt onduidelijke redenen denken veel mensen, dat ze dan verplicht zijn om  "wild " te gaan eten. Waarom, letterlijk in vredesnaam? In geen enkel  jaargetijde wordt er zoveel reclame gemaakt voor het eten van "wild" als nu. Een kennelijk zeer geslaagde marketing campagne van de jagers en poeliers, die volop steun vindt in de media. Zelfs mijn eigen VPRO, toch bepaald niet rechts, is in deze marketing truc getrapt en maakt reclame  voor het bereiden van haas en reerug.  Onder het mom van gezond vlees, dat na een goed leven verantwoord uit de natuur wordt geoogst.

"Ik ben bijzonder! Niet omdat ik nou zo'n geweldige persoonlijkheid heb, maar omdat ik vegan ben! En dat geldt ook voor jullie. Vegan zijn is op zich al enorm bijzonder, het is een fantastisch statement. En zo ging ik ook het reality tv-programma Utopia van SBS6 in: er moest wat mij betreft gewoon een vegan op tv, gewoon een vegan. De bewoners vroegen me toen ik binnenkwam wanneer mijn doel bereikt zou zijn en ik zei dat het eigenlijk al bereikt was vanaf het moment dat ik de poort binnenstapte: gewoon hier zijn op tv met mijn t-shirt met opdruk "This is what a vegan looks like".

Robin Schaper spreekt zich uit over veganist zijn en over zijn boek Vlees is dood, lang leve groente.

Hoi, ik ben Robin Schaper, de schrijver van het boek “Vlees is dood, lang leve groente”. Sommigen van jullie kennen het boek al. Maar voor degenen die het nog niet kennen, het is een boek dat ik speciaal heb geschreven om mensen die nog steeds vlees eten te overtuigen om plantaardig te gaan eten.

Lieve mensen, ik ben blij dat ik hier voor de dieren mag spreken 

Ik hou van dieren en daarom eet ik ze niet en wil niet dat mensen dieren onnodig leed aandoen.

Ik ben hier omdat dieren niet voor zichzelf kunnen opkomen. Het maakt me verdrietig dat mensen de dieren zoveel pijn aandoen terwijl de dieren ons juist vertrouwen geven willen en onze vrienden willen zijn.

Toen ik een jaar of vier was vertelde mijn lerares op school over het leven op de boerderij.

Een onderdeel was hoe melk van de koe naar de winkel kwam.

Als voorbeeld had zij een poster met plaatjes.

De koe, de melkwagen, de fabriek en de winkel.

Toen de lerares vertelde dat een koe melk geeft stak ik mijn vinger op.

Aan de andere kant van ons huis stond een boerderij met varkens.

Nieuwsgierig vroegen wij of wij daar mochten kijken en dit vond de boer geen probleem.

Binnen lagen allemaal varkens in kleine hokjes met biggetjes naast hen.

Mij viel gelijk op dat de moeders niet veel meer konden doen dan liggen of staan. 

Bij ons woont een kalkoen

hij is zwart en heel groot

Mijn moeder heeft hem gekocht

want anders was hij nu dood

Als je over straat loopt en om je heen kijkt zie je overal dierenleed.

De bontkragen, de broodjes shoarma die overal worden aan geboden. Hoe kunnen mensen als ze met hun jas of hun broodje lopen zich niet schuldig voelen? Zien mensen dan niet het dier wat zich achter dat broodje of die bontkraag bevind? Voor JOU is een dier gedood. Een dier dat nu in de wei had moeten staan en had moeten spelen.

Mijn eerste echte herinneringen aan contact met dieren komen van toen ik een kleuter was. Ik ging toen vaak naar de kinderboerderij bij mij in de buurt. Ik was echter vooral in de speeltoestellen daar te vinden; de dieren interesseerden mij niet zo. Ik noemde ze zelfs 'vies'.

Op mijn zevende werd ik vegetariër. Ik was vooral op het idee gekomen door mijn vader, die ook geen vlees at. Hij was echter vegetariër vanwege milieuredenen die ik toentertijd niet begreep. Het dierenleed koppelde ik er zelf aan. Ik vond het simpelweg onnodig om dieren dood te maken voor vlees.